Koty „z obciętymi ogonami” zawdzięczają krótką kitę mutacji genetycznej. Choć na świecie nie są jeszcze tak popularne, to japońskie bobtaile są rasą występującą od stuleci w Japonii. Uważa się tu, że przynoszą szczęście, podobnie jak lisy, które szczycą się pokaźnym ogonem. Z kotem łączy lisa wiele wspólnych cech: nocna aktywność, pionowe źrenice, sposób polowania (śledzenie i nasłuchiwanie ofiary), ostre pazury, długie wibrysy, wydawane dźwięki – syczenie, mruczenie, a nawet miauczenie.
Kot przynoszący szczęście?
Zwłaszcza trójkolorowe bobtaile nazywane lokalnie „mi-ke” (co oznacza trzy kolory) według przekonań Japończyków przynoszą szczęście domowi i jego domownikom. Popularność kotów o nietypowym ogonku mieli rozsławić na świecie Amerykanie, a konkretnie sędziowie, którzy przebywali akurat w Japonii. Pierwsze japońskie bobtaile zostały sprowadzone do Stanów Zjednoczonych w 1968 roku.
Rasa została uznana za odrębną przez amerykańskie stowarzyszenie felinologiczne CFA (Cat Fanciers’ Association) w 1971 roku. Po pięciu latach hodowli utrwalono ostateczny wygląd japońskich bobtaili. W Stanach Zjednoczonych koty zdobyły status wystawowy.
Rasa japońska nie jest jednak powiązana z amerykańskim bobtailem, pomimo podobnej nazwy i wyglądu fizycznego.
Stulecia bobtaili w Japonii
Uważa się powszechnie, że japońskie koty przybyły tu z Chin w VI wieku wraz z mnichami buddyjskimi i podobnie jak wiele ras psów, np. popularne yorki, były wykorzystywane do polowań na szczury i ochrony zapisanych na papierze sutr, czyli pism z zapisanymi naukami buddyjskimi. W Chinach zwierzęta symbolizowały fortunę i bogactwo. Charakterystyczny krótki ogon prawdopodobnie występował u kota jeszcze przed jego wprowadzeniem do Japonii.
Wyobraź sobie wspaniałe dzieło starożytnej sztuki japońskiej, które leży na twoich kolanach i mruczy! Ale prawdopodobnie nie potrwa to długo, bo te wyrafinowane stworzenia są równie aktywne, co piękne.
Bobtaile są bardzo popularne w Nagasaki, stanowią tu większość populacji kotów domowych. Wiele z nich żyje na dziko, a duża grupa tych kotów rozmnażała się w stosunkowo odizolowanym środowisku. Historia głosi, że w 1602 r. japońskie władze zarządziły wypuszczenie wszystkich kotów na wolność, aby zwalczyły gryzonie zagrażające populacji jedwabników. Od tamtej pory bobtail żył na ulicach.
Mieszkańcy Nagasaki mają nadzieję, że koty przyciągną turystów i wspomogą lokalne biznesy.
Tradycyjnie japońskie koty występują w kolorach białym, czarnym, dwukolorowym, rudym, trójkolorowym. Barwy oczu zwierząt są uzależnione od koloru sierści i zdarza się, że każde oko jest w innym kolorze.
„Niektóre ogony bobtaili są sztywne, inne bardziej elastyczne, ale wszystkie są wrażliwe i zawsze należy obchodzić się z nimi ostrożnie” – opisuje koci ogon The Cat Fanciers’ Association.
Japoński bobtail według wielu źródeł miał stanowić pierwowzór znanej na całym świecie Hello Kitty. Jak się jednak okazało, twórcy animowanej postaci zdementowali te informacje, mówiąc, że Hello Kitty to dziewczynka, a nie kotka.
