Nowy gatunek pająka zastawiał pułapkę na parkingu. Tak go odkryli

Pająk należy do rodziny Ctenidae, która obejmuje około 600 gatunków rozsianych po całym świecie, ale są to pająki występujące głównie w strefie tropikalnej i zwrotnikowej. Niektóre żyją na ziemi, inne na drzewach, ale typową dla nich cechą jest to, że nie tkają napowietrznych sieci, ale polują na ofiary z zasadzki. Atakują je, dopadają i tak zdobywają posiłek. Nic służy im głównie do tworzenia pułapek i zasadzek. Niektóre z tych pająków kopią np. norki, które wyściełają przędzą, a zakończenia pajęczyny znajdują się na zewnątrz pułapki. Siedzący w środku pająk czeka aż przechodząca zdobycz nadepnie na nici i da mu sygnał, wtedy wyskakuje.

Niektóre z tych pająków potrafią zamaskować swe pułapki w sposób iście genialny. Używają liści, gałązek, grudek ziemi i tworzą coś w rodzaju włazu czy drzwiczek, przez co pułapka jest nie do zauważenia.

Pająk ukrywał się na parkingu w Australii

Może dlatego nie tak łatwo było dostrzec pająka, który krył się w takiej norce na parkingu Uniwersytetu Australii Zachodniej w Shenton Park, niedaleko centrum Perth. To rodzaj kampusu, który powstał w miejscu, gdzie kiedyś rósł busz i nie brakowało roślinności. Został wykarczowany. Rośliny zniknęły, ale zwierzęta takie jak ten pająk – pozostały.

Zwierzę odkryto dość przypadkiem. Był spory i lśniący, schowany w jamce. Okazało się, że to samica gotowa do złożenia jaj, dlatego naukowcy wydobyli ją i poddali obserwacji oraz opiece. Zostanie wypuszczona w to samo miejsce, gdy młode się wyklują.

Zwierzę to zostało włączone do rodzaju Teyl, obejmującego endemiczne dla Australii pająki żyjące w norach. „Nazwa rodzajowa Teyl, opisana po raz pierwszy przez nieżyjącą już profesor Barbarę York Main, wywodzi się z języków Noongar i oznacza raczej »błyszczący kamień«” – wyjaśnia Uniwersytet w Perth. To nawiązanie do wyglądu tych pająków, podobnych do błyszczących kamieni.

Dotychczas znaliśmy siedem gatunków pająków z rodzaju Teyl, które zamieszkują Australię Zachodnią i stan Wiktoria, a każdy z nich żyje na bardzo ograniczonym obszarze.

„Rzadki triumf natury, która trzyma się życia”. – piszą naukowcy o znalezisku w miejscu dawnego buszu. – „Niech to będzie wezwanie do pokory, do świętowania i ochrony niezwykłego życia, które wciąż trwa – często niewidoczne – w najmniejszych zakątkach natury wokół nas.”