Lew jaskiniowy był prawdopodobnie największym drapieżnikiem spośród wielkich kotów, jaki kiedykolwiek żył na naszej planecie. Zwierzę było o około 25 proc. większe od dzisiejszego lwa afrykańskiego.
Największy kot na świecie
Jego wizerunki można spotkać w wielu stanowiskach archeologicznych, gdzie przedstawiany jest jako lew bez grzywy z długą sierścią. Lwy osiągały długość 3,5 m i mogły ważyć nawet do 320 kg. Wymarły ok. 10-11 tys. lat temu w trakcie schyłku ostatniego zlodowacenia.
Ogromne koty zamieszkiwały zachodnią Europę, południową część Wysp Brytyjskich, Europę Środkową i Wschodnią, Centralną Azję i Syberię. Co ciekawe, lew jaskiniowy żył także na obszarze dzisiejszej Polski. Jego szczątki zostały udokumentowane w stanowiskach jaskiniowych na terenie Sudetów, Tatr, Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, na Śląsku, Wielkopolsce i na Pomorzu.
Według niektórych niepotwierdzonych informacji lew jaskiniowy mógł jeszcze żyć na Bałkanach aż do epoki historycznej 2 tys. lat temu. Herodot i Arystoteles w swoich dziełach wspominają, że w północnych lasach Grecji żyło zwierzę rozmiarami i kształtem przypominające lwa (miał on zostać wybity około I wieku n.e.). Chociaż większość badaczy uważa, że chodzi tutaj raczej o północną odmianę lwa azjatyckiego.
Tak mógł wyglądać lew jaskiniowyHeinrich Harder/domena publicznaWikimedia
Fascynujące szczątki lwa odkryte we Włoszech
Szczątki lwa jaskiniowego odnaleziono na stanowisku Notarchirico w regionie Basilicata we Włoszech. Samo stanowisko datowane jest na około 600 000 lat. Stan kości został określony jako zły, wystąpiła tu duża utrata tkanki korowej, pojawiły się również oznaki wietrzenia z licznymi pęknięciami i śladami chemicznego rozpuszczania powierzchni.
„To najstarszy jak dotąd dowód na istnienie tego wymarłego kota w południowej Europie. Wczesna obecność tego zwierzęcia może również pomóc w wyjaśnieniu czynników, które umożliwiły ekspansję kultury aszelskiej na kontynencie europejskim” – stwierdził Kataloński Instytut Paleoekologii Człowieka i Ewolucji Społecznej w specjalnym oświadczeniu.
Wspomniana kultura aszelska pojawiła się na naszym kontynencie około 600 000 lat temu, a jej początek koreluje z rozprzestrzenianiem się dużych ssaków, takich jak lew jaskiniowy.
„W tym okresie zmienił się rytm cykli okresów lodowcowych i interglacjałów. Cykle stały się dłuższe i trwały od około 40 000 do 100 000 lat. Towarzyszyły temu silne i powtarzające się zmiany klimatyczne i środowiskowe” – mówią badacze.
Jak piszą specjaliści w swoim artykule naukowym: „Ekologiczne i behawioralne zdolności adaptacyjne były prawdopodobnie kluczem dla hominidów i innych gatunków, aby poradzić sobie z intensywnymi i powtarzającymi się fluktuacjami środowiskowymi, które wystąpiły w tym okresie”.
Cyfrowy las – stracimy iglaste drzewa? Prognoza jest jednoznacznaINTERIA.PL
