Wpuścili bobry i stał się cud. Gryzonie miały niebywałą intuicję

Bóbr kanadyjski symbolem Kanady i walki z suszą

Myśliwi wytępili większość kalifornijskich bobrów z ich dawnego zasięgu do połowy XIX w., co doprowadziło do utraty tych zwierząt niemal w całym stanie. Ograniczenie masowych polowań spowodowało, że ich liczebność wzrosła. Ich obecność ma korzystny wpływ na środowisko naturalne, stwarzając możliwości rozwoju różnym gatunkom roślin i zwierząt.

Inne stany, np. Utah, szybciej zorientowały się, że należy jak najprędzej bobry przywrócić na swoje tereny. Kalifornia pozostawała w tyle i dopiero w 2023 r. rozpoczęła program restytucji bobrów. Pod opieką Kalifornijskiego Departamentu Ryb i Dzikich Zwierząt (CDFW) i plemienia Tule River oraz ludu Mountain Maidu z północnej Kalifornii. To istotna współpraca, bo bobry przywrócono na tereny, gdzie były niegdyś wybijane w większości przez okolicznych mieszkańców.

Reintrodukowane bobry żyją obecnie na łące na północnym krańcu Sierra Nevada. Wiadomo już, że powrót bobrów na te tereny znacznie ożywił siedliska mokradeł, przyciągając dzikie zwierzęta, w tym ptaki i wydry. Te wilgotne tereny mogą również zahamować niszczycielskie pożary, które nękają te obszary coraz bardziej z powodu pogłębiającej się suszy.

Tamy stworzone przez bobry magazynują wodę i zatrzymują muł, poprawiając jakość wody w dole rzeki, z korzyścią zarówno dla ryb, jak i dla ludzi.

Głównym celem osób zaangażowanych w projekt jest nowe spojrzenie na relację ludzkości z tym niezwykle pożytecznym gatunkiem. Bobry w podobny sposób jak ludzie dostosowują środowisko do swoich potrzeb, nieliczne zwierzęta to potrafią.

Bóbr kanadyjski to nie bóbr europejski, choć są podobne

Bóbr kanadyjski jest blisko spokrewniony z bobrem europejskim (Castor fiber) i jest zarazem jednym z dwóch współcześnie żyjących gatunków bobrów. Dawniej oba gatunki uznawano za jeden. Wyglądem bóbr kanadyjski przypomina swojego europejskiego kuzyna, a różnią się m.in. liczbą chromosomów – oba gatunki nie mogą się krzyżować.

Bobry kanadyjskie pojawiły się też w Polsce. W XX w. żyły w województwie warmińsko-mazurskim, nad Pasłęką. Do 1945 r. pewna ilość osobników została zabita lub odłowiona, płacono 50 marek za zwierzę. Jednak prawdopodobnie część tych zwierząt przeżyła, ale obecnie bobra kanadyjskiego uznaje się za gatunek prawdopodobnie wymarły na terenie Polski.

Zwierzęta te prowadzą ziemno-wodny tryb życia zbliżony do bobra europejskiego. Zamieszkują zalesione pobrzeża rzek. Najczęściej są aktywne nocą. Żyją w rodzinach do 8 osobników. W razie niebezpieczeństwa ostrzegają się uderzeniami ogona o wodę.

W 2007 r. w Kanadzie, na północy stanu Alberta, na południowym krańcu Buffalo National Park, odkryto największą na świecie tamę zbudowaną przez bobry, liczącą 850 metrów długości. Drugą co do wielkości znaną budowlą tych gryzoni jest licząca 652 metry tama w Three Forks w amerykańskim stanie Montana.

Bóbr kanadyjski uważany jest za jeden z symboli Kanady (jego wizerunek znajduje się na kanadyjskiej monecie pięciocentowej), ale mimo to w niektórych rejonach tego kraju jest traktowany jako szkodnik. Ponadto uznawany jest także za symbol stanów Oregon i Nowy Jork.